Nie każda zwiększona ruchliwość jest objawem schorzenia. Jeśli jednak u małego dziecka włączają się tiki i odruchy nerwowe (związane np. z nieumiejętnością wysiedzenia na krześle przy posiłku lub, gdy jego aktywność nosi znamię niespokojnej czy nie potrafi połączyć aktywnego wypoczynku ze spokojnymi ruchami) wtedy są to objawy ADHD. Młode dzieci cierpiące na to schorzenie już za młodu czują się inni od zdrowych rówieśników – link. Nadpobudliwe dzieci mają problem z budowaniem charakteru, np. pokory. Oczekiwanie na swoją kolei, konkurencja, mozolna praca, która dopiero po jakimś czasie da efekty – w tych aspektach występują u nich spore, trudne do wyrównania zaległości.
W prezentowanym na tej stronie wpisie są niebanalne treści, jednak sprawdź też, co znajdziesz w najnowszym linku (https://www.dziegielewska.eu/). Bez ociągania zwyczajnie go kliknij!
Najistotniejsze dla rodziców nadpobudliwego dzieciaka jest jak najszybsze zdecydowanie się na tego rodzaju terapię. Przyjmuje ona bardziej formę troskliwej opieki, mającej na celu wyciszenie dziecka i nauczenie go mechanizmów, którymi zastąpi w życiu swoje niedoskonałości.
Praca nad rozjuszonym dzieckiem przynosi skutki, kiedy wspólny model leczenia wypracowują rodzice i psycholog. Dziecko, przechodzące terapię do południa w przedszkolu, rozmawiając z psychologiem i w porze obiadowo-wieczornej w domu, szybciej przyswoi zdrowe mechanizmy.
U dorosłych problem z ADHD wygląda inaczej. Tutaj ludzie rozumieją genetyczność i często koncentrują się sami jak skrywać i nie dać poznać o swojej nadpobudliwości, braku koncentracji itd. Są uczeni rozmowy ze sobą, co pozwala na naukę intuicji i tłumienie impulsywności.
Osobom zainteresowanym tym i pozostałymi kwestami psychologicznymi, rekomendujemy witrynę .
Najnowsze komentarze